Prolog

-Emily!- krzyknął półszeptem i rzucił małym kamykiem w jej okno.
-Alexis?! Co ty tu robisz?
-Chciałem się z tobą zobaczyć.
-Zaczekaj chwile i bądź cicho.
Gdy dziewczyna zniknęła rozejrzał się dookoła, bardzo dobrze znał ten ogródek, wszystkie zakamarki, drzewa. Uwielbiał tu przychodzić a szczególnie dla niej. Kiedyś bawili się razem codziennie, jednak gdy mieli po 10 lat coś się zmieniło. Ich rodzice zakazali się ze sobą spotykać. Jednak jak to dzieci znaleźli sposób, nieopodal ich domów biegł strumień, przy którym jak tylko mogli spędzali godziny, bawiąc się i śmiejąc beztrosko do czasu, gdy ich nie przyłapano.
Teraz mogą się spotykać tylko w nocy, jednak i to nie przeszkodzi ich miłości.

W drzwiach pojawiła się Emily ubrana jedynie w za dużą bluzkę, Alexis uśmiechnął się na ten widok.
-Chodź, ale bądź cicho.
Powoli i bardzo ostrożnie przeszli przez przedpokój i skrzypiące schody, gdy znaleźli się w pokoju dziewczyny odetchnęli głęboko.
Alexis przywarł Emily do ściany i zaczął ją całować, tym razem całował ją zachłannie, chciał się nacieszyć nią przez te ostatnie godziny.
Powoli zdjął jej bluzkę i zaczął zjeżdżać coraz niżej, jego ręce błądziły po nagim ciele dziewczyny, a ta tylko wzdychała, nie potrafiła mu się oprzeć.
Po chwili i on był już nagi.
-Chcesz tego?- zapytał z troską.
-Tak.
Powoli, lecz stanowczo wszedł w nią.

Po parunastu minutach opadli głośnio dysząc na poduszki, zmęczeni, ale szczęśliwi.
Alexis gładził dziewczynę po włosach, cały czas patrząc na nią.
-Kocham Cię- powiedział z uśmiechem na twarzy.
-Ja ciebie też. Obiecaj mi, że będziesz do mnie pisał.
-Obiecuje, a jak tylko się usamodzielnię przyjadę do ciebie i wezmę Cię stąd.
-Będę tęsknić- powiedziała i przytuliła się do chłopaka, a po jej policzkach zaczęły spływać słone łzy.
-Nie płacz, nie chce patrzeć jak płaczesz, wszystko będzie dobrze. Emily ja muszę już iść za chwilę będzie już jasno. Kocham Cię i nigdy nie przestanę.
-Ja ciebie też- ostatni raz go przytuliła i patrzyła jak wychodził przez okno i zniknął za żywopłotem.
Opadła na łóżko i już nie powstrzymując łez, pozwoliła im swobodnie spływać.

***
Rozejrzał się po raz ostatni po pokoju i uśmiechnął się do siebie. Będzie mu tego okropnie brakowało, nie chciał stąd wyjeżdżać a tym bardziej zostawiać Emily, ale nie mógł nic poradzić, nie mógł przeciwstawić się woli rodziców, bo nie miał z czego żyć.
Wyszedł przed dom i spojrzał na sąsiedni, w oknie ujrzał swoją kochankę, uśmiechnął się i pomachał do niej.
-Do samochodu! Natychmiast! -usłyszał surowy głos ojca.
Posłusznie wykonał polecenie, a gdy pojazd już ruszył, obejrzał się po raz ostatni na jej dom.

***
Alexisa nie ma już od miesiąca a ja czuje się coraz gorzej, na początku myślałam, że to z tęsknoty, ale teraz mam inne przypuszczenia. Weszłam do łazienki i otworzyłam pudełko, po chwili czekałam na wynik.
Pozytywny. Z niedowierzaniem zrobiłam drugi i trzeci test, wynik ten sam. Jestem w ciąży.
Noszę pod sercem owoc mojej i Alexisa miłości i nikt mi tego nie odbierze.

****

No i ruszam z nowym blogiem, przepraszam, że tak długo czekaliście na prolog, następny rozdział pojawi się po zakończeniu tego bloga: http://faith-is-the-most-important.blogspot.com/
Jeśli chcecie być informowane to zapraszam tutaj: http://nowa-znajomosc.blogspot.com/p/informowani.html
Bardzo proszę was o swoje opinie na temat prologu i do następnego :)